“Aradığımız şey köklerimiz değil, olmadığımız şeyden yola çıkarak ne olduğumuzu anlamaktır.” diyor Pierre Nora. Olmadığımız şey her ne ise ilk önce onu dışarıda aramakla başlarız. Peki dışarısı dediğimiz alanı, kavramı nasıl tanımlarız? Dışarısı olarak gördüğümüz her şeyin zıddını yani “içeri”yi tanımlayarak; onu gözlemleyerek, onu anlamaya çalışarak ve onu eleştirerek.

İçi gözlemeye “ev” ile başlayan Evin Hali Sergisi, ev ile kastedilenin ne olduğunu soruyor ve sorgulamada çeşitlenebilen ev tanımının inşasına girişiyor.

Ev, kişinin kendisini birey olarak inşa edebilmek için sorularına başladığı mekanların ilkidir belki de. Bu mekânın Mine Kemertaş ile genişlemeye, değişmeye uygun yapısına dikkat çekiliyor ve esnek yapısında “ev” ile kastedilenin ne kadar çok kavramı, durumu kapsayabildiği gösteriliyor. Bu yayılmış olma halinde “ev”in sınır-sınırsızlık çizgisini çok kolay bir şekilde aşılabileceğini gösteren Pınar Yılmaz, evi yeni bir gözle üretmeye girişiyor. Tüm bu süreçte ev mekânı bildiğimiz anlamından, oluş halinden uzaklaşıyor. Ne kadar yol alındığını değerlendirebilmek için de kendisine son bir bakışı hak ediyor ev. Merve Zeybek, bu dönüşte ne kadar uzaklaştığımızı düşünsek de aslında ev kendisinde yeni olanı fark etmeye o kadar yaklaştığımızın vurgusunu yapıyor.

Bu haliyle başlangıç fişeğini ateşleyen ev, her seferinde çeşitli bağlamlarda bizi kucaklamaya hazır olduğunu, kendisinden kendisine doğru yol aldığımız bir yolculuğun mümkün olduğunu gösteriyor.